Na het verhaal van Nies vorige week ontkom ik er niet aan, nu moet ik ook.. En hoewel het verhaal niets is om me voor te schamen, blijven foto’s toch wel een dingetje… Maar hé, jullie zijn zo stoer om bij ons te komen op je meest kwetsbare moment, dan deel ik dat ook met jullie.
Het is alweer heel wat jaartjes geleden, maar ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Ik was een jonge moeder van twee heerlijke kindjes, die vlak achter elkaar geboren zijn. Toen Fenna 10 maanden was, kwamen we erachter dat haar broer onderweg was! Maar ja, toen waren de zwangerschapskilo’s van Fen er nog niet af.. Allebei mijn zwangerschappen beleefde ik met het motto
“zo vaak kan het niet, dus nu mag ik legaal dik worden!”
Had ik toen maar geweten hoeveel moeite het kost om die kilo’s er weer af te krijgen, want nee eten voor twee is (helaas) echt niet nodig haha!
Fast forward 2 jaar verder. Mees kwam en hoorde er al helemaal bij. Toen hij 2 was waren de kilo’s er bijna allemaal nog, ik deed wel pogingen maar toch wilde het maar niet lukken. Bovendien was ik bijna jarig dus he dat moet gevierd worden toch?! En toen, de dag voor mijn verjaardag 19 oktober, kreeg ik (samen met mijn kindjes) een auto ongeluk. En niet zo’n kleine ook, later bleek dat ik er uiteindelijk twee jaar over gedaan heb om back on track te komen. Ik kon niks meer na het ongeluk, behalve plat op de bank liggen met hele zware pijnstilling. En wat doe je dan, als troost? Juist ja, eten… Dat heeft 2 maanden geduurd en toen was ik het ZO zat, dat ik dacht “over mijn pijn heb ik misschien geen controle, maar WEL wat er in mijn mond gaat!” En toen was de knop om! En ja het was moeilijk, en ja ik vond mezelf zielig, en ja het ging met vallen en opstaan, maar toen ik na 1,5 jaar mijn revalidatietraject in ging, was ik wel mooi bijna 30 kilo lichter, en freaking trots op mezelf!
Nu hoop ik natuurlijk niet dat er zoiets moet gebeuren bij iedereen om eindelijk in te zien dat het zo echt niet verder kan. Maar vaak is dat wel één bepaald moment, leuk of niet leuk. Maar hoe kl*te het ook is; JIJ KAN DIT OOK! Als ik het kan, als Nies het kan, als al die andere toppers bij ons het kunnen, dan jij ook. En dat is precies waarom ik zo gek ben op mijn baan, want ik wil iedereen laten inzien dat ze het kunnen, en erbij zijn op het moment dat ze dat inzien geeft me keer op keer kippenvel. Echt lieve mensen, geef niet op, het is het zoooo waard!
Zo, dat was even met de billen bloot, en dat vond ik best eng. Maar nu kennen jullie ook onze geschiedenis, wel zo eerlijk 😉
Fijne week toppers, zet hem op!
Recente reacties